✍ هومن جعفری/ سردبیر دبل استار
نامه اول فیفا:
عزیزان! لطف کنین اساسنامتون رو عوض کنین! خیلی ضایعس!
جواب اول ایران:
نوموخوام!
نامه دوم فیفا:
داداش! جون بچت این اساسنامه رو عوض کن. خیلی ستمه.
جواب دوم ایران:
باشه! فونتشو عوض کردیم. دو تا گل هم کنارش کشیدیم ببینین اوکیه؟
نامه سوم فیفا:
داداش اسکل کردین؟ فونت رو چیکار داریم؟ مواردی رو که های لایت کردیم رو عوض کنین. منتظریم. زمان ندارین‌ها!
جواب سوم ایران:
داداش پیامتو برای وزیر فوروارد کردم منتظرم سین کنن.
نامه چهارم فیفا:
آقا شما زبون خوش حالیتون نمیشه. یه هفته وقت دارین اساسنامه رو اصلاح می‌کنی وگرنه تعلیق!
جواب چهارم فدراسیون:
ای بابا! حالا چرا جوش آوردین. داشتیم شوخی می‌کردیم. چشم!
نامه پنجم فیفا:
شوخی نکنین اصلاً حوصله لوس بازیای شما رو نداریم. مهلتتون ۶ روز دیگه تموم میشه!
جواب پنجم فدراسیون:
چشم داداش! هرچی گفتین چشم. وزیر رو هم از فدراسیون و مجمع میذاریم کنار. بازم هر دستوری دارین بفرمایین!
نامه ششم فیفا:
همه رو های لایت کردیم. دیگه خودتون می‌دونین. چهار روز دیگه تعلیق شدین نیایین دم فیفا گریه و زاری!
نتیجه اخلاقی: همان اول که می‌فرمایند بفرمایید، حرف گوش کنیم که کار به بشین و «سیرداغ» نکشد!
