به گزارش دبل استار فوتبال ایران حدود یک دهه است که بی اعتمادی در آن موج می زند و کار به جایی رسیده که بعضی برای رسیدن به منافع خود، حتی از باشگاهی که در آن کار می کند، نیز اخاذی می کند.در فوتبال ایران وقتی پای راه‌ها درآمدزایی به میان می‌آید،همه به حق پخش و تبلیغات محیطی و دیگر راه‌های به درآمد رسیدن اشاره می کند، اما وقتی پای عمل و دادن حق پخش به میان می آید، تلویزیون و مجریان آن چنان آه و ناله می کنند که تیم‌های باشگاهی باید پول هم به صداوسیما بدهند. صداوسیما که همیشه از همه طلبکار است، برای رسیدن به درآمد از صبح تا نصف شب در همه شبکه‌های خود فقط و فقط از فوتبال و حواشی آن برنامه می سازد و با آن مردم را سرگرم می کند و از تبلیغات آن پول‌های میلیاردی به جیب می زند.
از اوایل دهه ۸۰ و با شروع لیگ برتر برنامه های فوتبالی و چالشی شروع شد و روز به روز مانند قارچ های سمی به آن افزوده شد و برای پیدا کردن مخاطب مدیران را روبروی هم، مدیر و سرمربی، سرمربی و بازیکنان را روبروی هم قرار دادند و از همین جا احترام و جوانمردی که مهمترین هدف در ورزش و بخصوص فوتبال بود، از بین رفت و همین کار باعث شد که به جای اینکه به کیفیت فنی فوتبال پرداخته شود به حاشیه های آن پرداخته شد.در فوتبال جهان تلویزیون علاوه بر این که ۷۰درصد هزینه تیم ها را پرداخت می کند با میدان دادن به ستاره های بزرگ که از فوتبال بازنشسته شده اند، باعث می شود که هم فوتبال را از نظر فنی به خوبی مورد تحلیل قرار دهند و هم با سپردن اجرای این برنامه ها به اسطوره های بزرگ، دیگر کسی به کمیت و کیفیت آن شک نکند.
به هر حال تلویزیون و برنامه های آن مثل دو لبه شمشیر می باشد که هم می تواند به فوتبال کمک کند و هم می تواند به آن آسیب بزند.پس برای بالا بردن کیفیت فنی و غیر فنی فوتبال باید کار را به کسانی سپرد که این کاره باشند و اگر این اشخاص از چمن سبز آمده باشند، هم مورد اعتماد تیم ها و بازیکنان و هم هواداران خواهد بود.
