به گزارش دبل استار، فوتبال ایران در این یکی دو دهه همیشه به بازیکنان خارجی بدهکاری داشته و آنها با دادن نوتیس و بردن پرونده به فیفا همواره پول های بسیار زیادی می گیرند که اگر یک مدیریت باهوش و دلسوز بود، می توانست با توافق این مشکلات را زودتر حل کنند. همواره این سوال پیش می آید که چرا باشگاه های ایرانی و بخصوص دو باشگاه استقلال و پرسپولیس در فیفا پرونده‌های باز دارند و آیا کسانی در داخل به بازیکنان خارجی برای رسیدن به پول بیشتر مشاوره می دهند؟
در چند سال پیش بازیکنانی در تیم استقلال بوده که با گرفتن۲۰ تا ۱۰۰ هزار دلار خواهان این بوده که با هم تفاهم کنند و پرونده به فیفا کشیده نشود.پروپجیج حاضر بود با گرفتن ۸۰ هزار دلار با باشگاه استقلال تفاهم کند، اما در باشگاه کسی با او تفاهم نکرد و او با شکایت از باشگاه استقلال در نهایت به تمام پول خود که رقم ۵۰۰ هزار دلاری بود رسید.
در آخرین مورد آمانوف بود که حاضر بود با ۸۰ تا ۹۰ هزار دلار باز هم مصالحه کند و در آن زمان آقای فتح‌الله‌زاده با امر به این که او نوتیس به باشگاه نداده یا ما از او هم غرامت می گیریم، با او تفاهم نکرد تا همین چند روز نامه فیفا مبنی بر اینکه استقلال باید به آمانوف ۵۵۰ هزار دلار بدهد به باشگاه استقلال رسید و مشخص شد که آمانوف به باشگاه استقلال نوتیس داده و نه یک نوتیس بلکه چند مورد و انگار کسی در باشگاه استقلال، ایمیل های مربوط به نوتیس های آمانوف را کامل و آگاهانه دلیت کرده بود تا باشگاه استقلال از شکایت آمانوف بی خبر باشد و در نهایت پرونده ۵۵۰ هزار دلاری را به آمانوف ببازد.
با نگاهی به این پرونده و پرونده‌های قبل می شود به این نتیجه رسید که انگار کسانی با رفتن پرونده‌های این چنینی به فیفا و رسیدن بازیکن به پولش هم به پول های بادآورده ای می رسند که با درایت کافی و با پول بسیار کمتری می شد از رفتن پرونده به فیفا جلوگیری کرد.بنظر علاوه بر مدیربرنامه بازیکنان، کسانی از داخل باشگاه که مورد اعتماد مدیریت باشگاه هم باشند در بعضی پرونده ها بخاطر منافعی که دارند با بازیکنان به توافق پشت پرده می رسند که شما با باشگاه تفاهم نکن یا پرونده را حتما به فیفا ببر، چون در نهایت پنجره نقل‌وانتقالاتی باشگاه بسته می شود و شما دیر یا زود به همه پولت خواهی رسید. اگر یکبار از وزارت ورزش یا نهادهای نظارتی یا امنیتی به یکی از این پرونده‌ها ورود می کرد و پول یکی از این بازیکنان از مدیری که با او قرارداد بسته بود، گرفته می شد، در عمل می دیدیم که دیگر هیچ مدیری به خودش جرات نمی داد که سرسری از کنار این چیزها بگذرد و با بازیکنی که در حال رفتن است، اول تکلیفش را مشخص و با او به تفاهم می رسید و سپس قرارداد او را فسخ کند.
بدون تردید افرادی در این زمینه که پول بازیکنان خارجی را سر وقت نمی دهند، مقصر هستند و مدیر هم وقتی می داند کسی از او بازخواست نمی کند و او مشخص نیست تا کی در راس مدیریت این باشگاه باشد، قضیه را جدی نمی گیرد و در این بین فقط هواداران که همیشه در غم و شادی کنار تیم بوده اند، آسیب می بینند و این آسیب با بستن پنجره نقل‌وانتقالاتی و عدم خرید بازیکن و نرفتن تیم به آسیا، گاها هوادار را به مرز جنون می رساند.
