دبل استار: “دختر رو چه به فوتبال؟” این جمله سالهاست که یکی از پر تکرارترین جملات بازدارنده در فوتبال ایران است. فوتبالی که در تمام دنیا شناخته می شود اما حکایتی دیگر دارد.
سالها بود که برای تماشای مسابقه تیم محبوب شان، مجبور به تغییر چهره می شدند. گذاشتن نشانه های مردانه مصداق بارز مقابله با این نوع از محرومیت است. محرومیتی که تا مدت ها نیز هیچ دلیل منطقی برایش عنوان نشد.
شاید اگر زودتر از اینها پایشان به ورزشگاه ها باز می شد، شاهد این حجم از زشتی بین هواداران نبودیم. و یا شاید حالا سحر خدایاری(دختر آبی) می توانست تیم محبوبش را از نزدیک تشویق کند.
بعد از اصرار فیفا و ترس از محرومیت ها و حتی تعلیق فوتبال ایران بود که مسؤولین ورزش کشور به دنبال حل این مشکل خودساخته افتادند. البته تا مدت ها نیز تنها دلایل عنوان شده، مسموم بودن فضای ورزشگاه ها برای خانواده ها عنوان می شد؛ دلیلی که برای بسیاری از دختران قانع کننده نبود.
چرا که در تمام دنیا هواداران، زن و مرد، در کنار یکدیگر به تشویق تیم های محبوب شان می پردازند؛ آن هم بدون اینکه مشکلی به وجود آید.
پنجشنبه ٢٣ آذر ١۴٠٢ را به خاطر خواهیم سپرد؛ روزی که برای اولین بار بعد از انقلاب، دختران سرخابی شاهد تماشای شهرآورد پایتخت آن هم از نزدیک خواهند بود. آنها می آیند تا ثابت شود که فوتبال، این پدیده محبوب عصر حاضر، دختر و پسر، زن و مرد، پیر و جوان، نمی شناسد و این مستطیل سبز است که انتخاب می کند چه کسی به تماشایش بنشیند و به چه کسی اجازه ورود ندهد.
