به گزارش دبل استار، تمکین از سرمربی برای هر بازیکن فوتبالی یک اصل مهم به شمار می رود. به خصوص اگر پای تیم ملی کشور به میان باشد. همه مردم یک کشور از تیمی که عنوان ‘ملی’ را یدک می کشد، توقع اتحاد و همدلی دارند.
افتخار پوشیدن پیراهن کشور چیزی است که هر بازیکنی از بدو ورود به مستطیل سبز، در رویای آن رشد می کند. حتی اگر این حضور به نشستن روی نیمکت خلاصه شود.
در دور نخست مرحله مقدماتی جام جهانی، تیم ملی ایران به مصاف هنگ کنگ رفت. یکی از بازیکنانی که در لیست ابتدایی تیم ملی قرار داشت، احمد نوراللهی بود که ظاهرا پس از مطلع شدن از غیبت خود در لیست ۲۳ نفره تیم ملی برای بازی، حاضر نشد همراه سایر نفرات روی سکو بنشیند. اتفاقی نادر که با واکنش سریع سرمربی تیم ملی مواجه شد و امیر قلعه نویی این بازیکن را از اردوی تیم ملی، اخراج کرد.
این اتفاق در حالی رخ داده است که بسیاری از بازیکنان با توجه به عملکرد شان، حتی به اردوی تیم ملی دعوت نشدند. مهدی قایدی، بازیکن تیم اتحاد کلبا امارات که زیر نظر فرهاد مجیدی کار می کند، علی رغم عملکرد قابل قبول در این تیم اما از لیست تیم ملی دور ماند.
این یک امر طبیعی است که در تیم ملی به دلیل ترافیک بازیکنان در پست های مختلف، همه بازیکنان امکان به میدان رفتن نداشته باشند، اما چگونه است که بازیکنی چون نوراللهی علی رغم تجربه کافی، دست به چنین اقدام کودکانه ای می زند؟ مگر غیر از این است که تنها حضور روی نیمکت تیم ملی باید برای بازیکن، افتخار به شمار آید؟
به نظر می رسد با توجه به واکنش قلعه نویی به این مسئله، می توان امیدوار بود که حداقل تیم ملی از معظلی چون بازیکن سالاری مصون بماند.
