به گزارش دبل استار، از میگل بارتو (١٣٨۵ در پیکان) تا گابریل ایریبارن (١٣٨٧، ١٣٨٨ در ذوب آهن) از کارلوس سوتو (١٣٨٧ در استقلال اهواز) تا الساندرو دالیاسکا (١٣٨٢ و ١٣٨٣ در ابومسلم)؛ اینها اسامی آرژانتینی های تاریخ لیگ برتر فوتبال ایران است. فهرستی که چندان بلند بالا نیست؛ البته دلیل این موضوع را باید از اهالی فوتبال جویا شد که چرا آرژانتینی ها به مذاق شان خوش نیامده اند؟ از آخرین حضور یک بازیکن آرژانتینی در ایران ١٨ سال می گذرد.
البته آرژانتینی ها در عرصه مربی گری نیز سابقه طولانی ای در فوتبال ایران ندارند و آخرین نامی که می توان برد، گابریل کالدرون است که در سال ١٣٩٨ مربی گری پرسپولیس را به عهده داشت. با این حال، این بار قرعه به نام گوستاو بلانکو افتاده است. بلانکوی ٣٢ ساله که سابقه حضور در تیم های شاختار دونتسک اوکراین، مالاگای اسپانیا و ایبار اسپانیا را در کارنامه دارد، در مدوسای آرژانتین زاده شده است.
او که اصالتی اوکراینی دارد، برای بازی در تیم ملی اوکراین نیز ابراز علاقه کرده ولی کارنامه وی در عرصه ملی همچنان خالی مانده است. او (به شرط رفع موانع و حضور برای استقلال) حالا نخستین آرژانتینی تاریخ باشگاه استقلال و پنجمین آرژانتینی تاریخ لیگ برتر (به عنوان بازیکن) به شمار می آید. در واقع برخلاف برزیلی های پرشمار فوتبال ایران، آرژانتینی ها برای فوتبال ما، همچون آرمسترانگ تازه قدم گذاشته بر ماه هستند. موضوعی که با توجه به نوع فوتبال آرژانتین، شاید لازم است مورد تجدید نظر قرار بگیرد. آن هم زمانی که تیم ملی این کشور در جام جهانی قطر موفق به کسب عنوان قهرمانی شده است.
اگرچه نمی توان انتظار حضور لیونل مسی در ایران را داشت، اما هستند بازیکنانی که بتوانند ما را با طعم ناآشنای «ماته» آشنا کنند. به خصوص حالا که با حضور رونالدوی پرتغالی و نیمار برزیلی جمع بازیکنان بزرگ در آسیا جمع تر شده است و نگاه ها این قاره را دنبال می کنند، حیف است اگر سهم ایران از این توجهات تنها نگاه های توام با حسرت باشد. البته این را هم باید دانست که گوستاو بلانکو و هر تازه وارد دیگری نیز همچون هندوانه در بسته هستند که کیفیت شان را زمان مشخص خواهد کرد.
