به گزارش دبل استار، به قول زنده یاد دکتر حمیدرضا صدر:” فوتبال مثل زندگیه. زندگی غمهاش بیشتر از شادی‌هاشه، پر از شکست جداییه”
تا فردا می‌شود بنشینیم و از ملیکا محمدی بنویسیم. از اینکه عاشق ایران بود، زندگی و فوتبال در این خاک را به آمریکا با امکاناتی چند برابر بهتر ترجیح داد. از اینکه چقدر شور و شوق همیشه در چشمان او برق می‌زد برای تلاش برای جنگیدن.
از تمامی اینها می‌توان بارها و بارها نوشت. هر بار با غلظت بیشتر. نمی‌دانم اما چرا خبر درگذشت او دستکم برای من سنگین بود و نمی‌توانم به آن فکر نکنم. داغ جوان، خیلی سخت است.
آخرین بار که چنین چیزی را تجربه کردم فوت یک دوست بود و شاید هیچ وقت فکرش را نمیکردم اینقدر زود او را از دست بدهم. کسی که منتظر بودم تا دوباره مهر ماه شود و باز هم یکدیگر را ببینیم اما این انتظار هیچ وقت پایان نیافت.
در این روزهایی که فوتبال مردان در سراشیبیِ خالی شدن از ستاره‌ها قرار دارد، فوتبال زنان شاید حالا دلیلی دارد که سخت‌تر از قبل به جنگیدن و مبارزه ادامه دهد. زنانی که به مستطیل سبز قدم می‌گذارند در حال گذراندن ناملایمات و سختی‌هایی هستند اما آنها یک اسم را از یاد نخواهند برد، «ملیکا». دختری که درست در روز تولدش اما شمع‌های خداحافظی اش را خاموش کرد.
مرضیه جعفری که پیش‌تر داغ فرزند دیده بود حالا فرزند دیگری را از دست داده، یا مریم آزمونی که مسئولیت بزرگی در تیم ملی دارد، نام «ملیکا» را اسم رمزی خواهند کرد تا زنان فوتبال ایران بیش از پیش استوار و بر باورهای خود برای این پرچم بمانند.
