به گزارش دبل استار، بازی کردن برای تیم ملی، نهایت آن چیزی است که هر بازیکن فوتبالی می تواند تجربه کند. برای بازیکنان فوتبال، داشتن بازی ملی به عنوان سابقه، در پیوستن یا عدم پیوستن به تیم های بزرگ نقش مهمی خواهد داشت. با هر فیفا دی و تعطیلات لیگ ها، بازیکنان و تیم ها به انتظار اعلام لیست تیم ملی می نشینند تا افتخار پوشیدن پیراهن تیم ملی کشورشان نصیبشان شود.
در این بین اما هستند مربیانی که به دلیل تعطیلی ها و احتمال مصدومیت، از حضور بازیکنان شان در تیم ملی، چندان خرسند نمی شوند.
شب گذشته و با اعلام لیست نهایی تیم ملی برای فیفا دی پیش رو، ژوزه مورایس، سرمربی تیم سپاهان، به دلیل دعوت هفت تن از بازیکنانش به تیم ملی، به طرز عجیبی به این موضوع واکنش نشان داد. مسئله ای که بلافاصله با واکنش اعضای تیم ملی مواجه شد تا در صورت پذیرش مسؤلیت این موضوع توسط مورایس، بازیکنان تیم سپاهان در این اردو، تیم ملی را همراهی نکنند.
عجیب تر اینکه سرمربی تیم سپاهان به دعوت شدن تنها سه بازیکن از صدرنشین حال حاضر لیگ، استقلال، نیز واکنش نشان داد.
اما سوال اینجاست که چگونه است که سرمربیان بزرگی که سابقه حضور در کنار تیم ها و افراد بزرگ را دارند، بعد از حضور در ایران، حرفه گری را به باد فراموشی می سپارند؟
آیا ژوزه مورایس به عنوان سرمربی یکی از تیم های لیگ برتری، نباید از دعوت شدن بازیکنانش به تیم ملی خوشحال باشد؟
و آیا بهتر نبود این مربی با تجربه، به تصمیم سرمربی تیم ملی احترام می گذاشت، آن هم در حالی که یک فرد خارجی محسوب می شود؟
در واقع چند سالی است که تیم های لیگ برتر ایران، در حال مقایسه تیم خود با سایر تیم ها، در مسائل مختلف هستند. مسئله ای که علاه بر ایجاد حاشیه و تنش، روی کیفیت تیم ها، داوری ها و به طور کلی لیگ نیز موثر بوده است.
معظلی که گویا جریمه های نقدی و غیر نقدی کمیته انضباطی هم کارساز آن نیست.
این بار اما آش آنقدر شور شده است که حتی تعداد بازیکنان دعوت شده به تیم ملی نیز سبب ایجاد حاشیه بین تیم ها می شود. تیم ملی ای با ٨٠ میلیون هوادار و نیازمند اتحاد و آرامش.
